دسترسی ها

همیشه جمعه ها بی تو

همیشه جمعه ها بی عشق

همیشه آسمان جمعه ها ابری

همیشه روز جمعه ، روز دل كندن

همیشه روز جمعه ، روز دل مردن

همیشه شعر جمعه شعر خود خواهی

همیشه راه جمعه راه بی حالی

همیشه بوی جمعه بوی تنهایی

همیشه جمعه ها بی تو

همیشه جمعه ها بی عشق

هوای جمعه ها سنگین

سكوت سخت جمعه سرد و خواب آور

همیشه جمعه ها غمگین

همیشه روز جمعه روز بی آواز

همیشه روز جمعه روز بی آغاز

همیشه جمعه ها نا مهربان با من

همیشه جمعه ها نا مهربان با تو

همیشه روز جمعه روز مرگ هفته ها بوده

همیشه روز جمعه فصل سرد لحظه ها بوده

همیشه جمعه ها ، دستی مرا از خویش می گیرد

همیشه جمعه ها مرغی درون لانه می میرد

همیشه جمعه ها روز تب آلود گسستن هاست

همیشه جمعه ها روزغم آلود شكستن هاست

همیشه جمعه ها بی تو

همیشه جمعه ها بی عشق

همیشه روز جمعه دست ها پنهان

همیشه شام جمعه چشم ها گریان

همیشه جمعه ها دل تنگ

فضای فاسد فرسنگ ها فرسنگ

همیشه جمعه ها دل گیر

همیشه جمعه ها بی رنگ

همیشه من ز حرف جمعه ها بی زار

همیشه دل ز رنج جمعه ها بیمار

همیشه جمعه ها بی عشق

همیشه جمعه ها بی یار

اگر می شد كه روز جمعه را از هفته ها دزدید

اگر می شد كه مرغ دل زبام جمعه پر میزد

به هر روزی بغیر از روز شوم جمعه سر میزد

صدای شاعر تنها به كوه و دشت می پیچید

همیشه لحظه ها با تو

همیشه لحظه ها با عشق

عاشقم مـن عاشقی بیقرارم

کس ندارد ، خبر از دل زارم

آرزویی جز تو در دل ندارم
من بـه لبخندی ، از تـو خـرسندم مِهـر تو ای مه ، آرزومندم بـــــر تـــــو پــابـنـــدم
از تـو وفــا خواهم من زخدا خواهم تا به‌رهت بازم ، جان
تـا بـه‌تـو پیـوستم از همه بگسستم برتو فدا سازم ، جان
عاشقم مـن ، عاشقی بی‌قـرارم کس ندارد ، خبر از دل زارم
آرزویی جز تو در دل ندارم
من بـه لبخندی ، از تـو خـرسندم مِهـر تو ای مه ، آرزومندم بـــــر تـــــو پــابـنـــدم
خیز و با من ، در افق‌ها سفر کُن دلنوازی ، چون نسیم سحر کُن
ساز دل را ، نغمه‌گر کُن همچو بلبل ، نغمه سر کُن
نغمه‌گر کُن ، همچو بلبل ، نغمه سر کُن

اي عشق تو بانوي سيه فام مني
زيباي خموش عمر و ايام مني

ديري است در اين باغ که گلبانگت نيست
اي مرغ غمين که بر سر بام مني

شيريني و شور بزم جانها بودي
اينک چو شراب تلخ در جام مني

گر خوي تو با رميدگي همراه است
کي رام مني ‌آهوک آرام مني؟

يک شمع چو قامتت نمي افروزند
اما تو همان ستاره شام مني

گر ننگ به نام عشق کردند چه باک
بدنام بداني تو و خوشنام مني

هرچند که ناکام گذشتيم ز هم
چون طعم طرب هنوز در کام مني

آغاز تو بودي ام خوشا آن آغاز
شادا به تو چون غم که سرانجام مني

چون چهره تو هنوز در تاريکي است
اي عشق تو بانوي سيه فام مني

تو از کدوم قصه ای که خواستنت عادته
نبودنت فاجعه بودنت امنیته
تو از کدوم سرزمین تو از کدوم هوایی
که از قبیله ی من یه آسمون جدایی

اهل هر جا که باشی قاصد شکفتنی
توی بهت و دغدغه ناجی قلب منی
پاکی آبی یا ابر نه خدایا شبنمی
قد آغوش منی نه زیادی نه کمی

منو با خودت ببر ای تو تکیه گاه من
خوبه مثل تن تو با تو همسفر شدن
منو با خودت ببر من به رفتن قانعم
خواستنی هر چی که هست تو بخوای من قانعم

ای بوی تو گرفته تن پوش کهنه ی من
چه خوبه با تو رفتن رفتن همیشه رفتن
چه خوبه مثل سایه همسفر تو بودن
هم قدم جاده ها تن به سفر سپردن

چی می شد شعر سفر بیت آخرین نداشت
عمر پوچ من و تو دم واپسین نداشت
آخر شعر سفر آخر عمر منه
لحظه ی مردن من لحظه ی رسیدنه

منو با خودت ببر ای تو تکیه گاه من

خوبه مثل تن تو با تو همسفر شدن
منو با خودت ببر من حریص رفتنم
عاشق فتح افق دشمن برگشتنم
منو با خودت ببر ای تو تکیه گاه من

منو بی صدا نبین سرترانه با منه

تو دل هر نفسم صد تا غزل جون میکنه

میخوام از عطر تن تو نفسی تازه کنم

به سکوت شب بگو موقع خود شکستنه

پلکهای سنگی من وا میشه به روی تو

بازم آفتاب میگیره تو سایه حضور تو

توی چهاردیواری گریه تو رو فریاد میزنم

پشت پنجره منتظرم منتظر حضور تو

نیمه شب آواره و بی حس و حال
در سرم سودای جامی بی زوال
پرسه ایی آغاز کردیم در خیال
دل بیاد آورد ایام وصال
از جدایی یک دو سالی میگذشت
یک دو سال از عمر رفت و برنگشت
دل بیاد آورد اول بار را
خاطرات اولین دیدار را
آن نظر بازی آن اسرار را
آن دو چشم مست آهو وار را
همچو رازی مبهم و سر بسته بود
چون من از تکرار او هم خسته بود

آمد و هم آشیان شد با منو
هم نشین و هم زبان شد با منو
خسته جان بودم که جان شد با منو
ناتوان بود و توان شد با منو
دامنش شد خوابگاه خستگی
این چنین آغاز شد دلبستگی
وای از آن شب زنده داری تا سحر
وای از آن عمری که با او شد به سر
مست او بودم زدنیا بی خبر
دم به دم این عشق میشد بیشتر
آمد و در خلوتم دم ساز شد
گفتگوها بین ما آغاز شد

گفتمش…
گفتمش در عشق پا برجاست دل
گر گشایی چشم دل زیباست دل
گر تو ذورق وان شوی دریاست دل
بی تو شام بی فرداست دل
دل ز عشق روی تو حیران شده
در پی عشق تو سرگردان شده

گفت…
گفت در عشقت وفادارم بدان
من تو را بس دوست میدارم بدان
شوق وصلت را به سر دارم بدان
چون تویی مخمور خمارم بدان
با تو شادی می شود غم های من
با تو زیبا می شود فردای من

گفتمش عشقت به دل افزون شده
دل زجادوی رخت افزون شده
جز تو هر یادی به دل مدفون شده
عالم از زیباییت مجنون شده
بر لبم بگذاشت لب یعنی خموش
طعم بوسه از سرم برد عقل و هوش
در سرم جز عشق او سودا نبود
بحر کس جز او در این دل جا نبود
دیده جز بر روی او بینا نبود
همچو عشق من هیچ گل زیبا نبود
خوبی او شهره عافاق بود
در نجابت در نکویی طاق بود

روزگار…

روزگار اما وفا با ما نداشت
طاقت خوشبختی ما را نداشت
پیش پای عشق ما سنگی گذاشت
بی گمان از مرگ ما پروا نداشت
آخر این قصه هجران بود و بس
حسرت و رنج فراوان بود و بس
یار ما را از جدایی غم نبود
در غمش مجنون عاشق کم نبود
بر سر پیمان خود محکم نبود
سهم من از عشق جز ماتم نبود
با من دیوانه پیمان ساده بست
ساده هم آن عهد و پیمان را شکست
بی خبر پیمان یاری را گسست
این خبر ناگاه پشتم را شکست
آن کبوتر عاقبت از بند رفت
رفت و با دلداری دیگر عهد بست
با که گویم او که هم خون من است

خسم جان و تشنه خون من است
بخت بد بین وصل او قسمت نشد
این گدا مشمول آن رحمت نشد
آن طلا حاصل به این قیمت نشد
عاشقان را خوش دلی تقدیر نیست
با چنین تقدیر بد تدبیر نیست
از غمش با دود و دم هم دم شدم
باده نوش غصه او من شدم
مست و مخمور و خراب از غم شدم
ذره ذره آب گشتم کم شدم…
آخر آتش زد دل دیوانه را
سوخت بی پروا پر پروانه را

عشق من…
عشق من از من گذشتی خوش گذر
بعد از این حتی تو اسمم را نبر
خاطراتم را تو بیرون کن ز سر
دیشب از کف رفت فردا را نگر
آخر این یک بار از من بشنو پند
بر منو بر روزگارم دل مبند
عاشقی را دیر فهمیدی چه سود
عشق دیرین گسسته تار و پود
گر چه آب رفته باز آید به رود
ماهی بیچاره اما مرده بود…
بعد از این هم آشیانت هر کس است
باش با او یاد تو ما را بس است